SOWA OPAC : Miejska Biblioteka Publiczna w Opolu Katalog zbiorów

Książka

W koszyku

oceń

Dom / scenariusz i rysunki: Paco Roca ; przełożył Tomasz Pindel. - Warszawa : Kultura Gniewu, 2021. - 127, [8] stron : ilustracje ; 18 x 25 cm.

Autor

Roca, Paco (1969- ) Ilustracje Pindel, Tomasz (1976- ) Tłumaczenie

Forma i typ

Książki Komiksy i książki obrazkowe

Przynależność kulturowa

Literatura hiszpańska

Temat

Dom (antropologia) Pamięć autobiograficzna Rodzice Rodzina Śmierć

Gatunek

Komiks

Dorosłe rodzeństwo powraca do rodzinnego domku letniskowego rok po śmierci ojca. Vincente, Carla, José przywożą swoje partnerki, żony, mężów i dzieci - chcą razem spędzić czas, ale też posprzątać dom i wystawić go na sprzedaż. Jednak w miarę wynoszenia śmieci, ścierania kurzu, czy dokonywania drobnych napraw konfrontują się ze wspomnieniami. I zaczynają się bać, że razem z domem pozbędą się przeszłości, pamięci nie tylko o ojcu, ale i własnej. "Dom" Paco Roki, jednego z najważniejszych hiszpańskich twórców komiksu, to uchwycone z niezwykłą wrażliwością i czułością chwile radości, poczucia winy i rozczarowania. To historia rodziny opowiedziana za pomocą z pozoru nieistotnych detali i zdarzeń. To próba zmierzenia się z trudnymi emocjami, które stanowią o tym, kim jesteśmy. Roca opowiada historię bardzo osobista i jednocześnie niezwykle uniwersalną. Zadaje pytania o to, czy możemy poradzić sobie z przeszłością i jednocześnie zachować wspomnienia. "Dom" uważany jest za jeden z najlepszych hiszpańskich komiksów w historii.

obyczajowe

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Wypożyczalnia centralna

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 821-91 hiszp. M (1 egz.)

Strefa uwag:

Uwaga dotycząca nagrody

Nagroda Zona Cómic za najlepszy hiszpański komiks w 2015 roku. Nagroda im. Eisnera za najlepszy zagraniczny komiks opublikowany w Stanach Zjednoczonych w 2019 roku

Recenzje:

Dom to tylko ściany i przedmioty czy może miejsce pełne wspomnień? To jedynie budynek czy ludzie?
Rok po śmierci ojca jego dorosłe już dzieci odwiedzają dom, w którym spędziły znaczącą część dzieciństwa. Początkowo planowano go sprzedać, ale wraz z kolejnymi wspomnieniami decyzja staje się coraz trudniejsza. W miejscu takim jak to ci, którzy odeszli, zdają się być wciąż blisko nas, a przeszłość miesza się z teraźniejszością. (...) Wystarczy niepozorny przedmiot, by przywołać ciepłe uczucia i równie niepozorne działanie, by w oczach gromadziły się łzy. Czuć w tym tęsknotę, ale przede wszystkim miłość. Rodzeństwo nie zawsze jest dla siebie miłe i nie zawsze było przy ojcu, gdy ten ich potrzebował, ale jest w tym głęboka więź.
„Wystrój domu to jak podróż w czasie." Bohaterowie kreślą portret upartego człowieka, który kochał działać. Który musiał być w ciągłym ruchu, a o swój ogród dbał, jak o nic innego. Który głowę miał pełną pomysłów i który kochał swoje dzieci, choć charakteryzowała go pewna oschłość w wyrażaniu uczuć. Do takiego bohatera czytelnik od razu musi zapałać sympatią. Na jego korzyść działa również to, jak Paco Roca kreuje tę historię. Autor wzrusza nas tym, co codzienne i zwyczajne. Czuć w tym niemalże swojskość (niewielkie miasteczko, gdzie życie zdaje się toczyć w innym tempie), a relacje między bohaterami kreślone są w sposób wyraźny, ale jednocześnie subtelny, co osiągnąć można jedynie tworząc odbicie zwyczajnego życia.
Dodatkowym atutem oczywiście są ilustracje. Ostre nosy i kropki zamiast oczu to nie do końca to, co lubię jeśli chodzi o styl przedstawiania ludzi, ale w tym wydaniu bez trudnu odgadujemy emocje bohaterów czy przybliżony ich wiek. Sceneria za to pełna jest szczegółów i to ona najbardziej przypadła mi do gustu. Niszczejący ogród i wymagające troski figowce, których liście rzucają cienie na wysuszoną ziemię. Dom pełen uporządkowanych elementów, kolejne naprawy i różnice w kolorach w zależności od kąta czy sposobu padania światła. Sporo kamieni, kęp trawy i morze w oddali. Taka sceneria potęguje uczucie nostalgii, ale jednocześnie czai się w niej ciepło. Jest dokładnym odwzorowaniem emocji bohaterów.
Paco Roca stworzył ten utwór, by uporać się ze stratą własnego ojca i przelał tutaj ogrom swoich uczuć. Poczułam je wszystkie bardzo wyraźnie i „Dom" pokochałam. Komiks ten oczarował mnie swoją prostotą i wrażliwością. Był dokładnie tym, czego po nim oczekiwałam i tym, czego potrzebowałam. To piękna historia o przemijaniu oraz o miłości. Gdybym mogła — zmuszałaby każdego do poświęcenia mu chwili.
tłum. Tomasz Pindel